Impressie 20 okt

Sonja Zimmermann

Sonja Zimmermann

Roisin Bryce

Roisin Bryce

Badjassen Brigade

Anja Meulenbelt

Anja Meulenbelt & Ingrid Rollema

Ingrid Rollema

Harry de Wit

Vanavond 20 okt. 20:00u alweer de laatste!

Badjassen Brigade (Stolen Beauty),
Roisin Bryce & Jackie McKenna (Nine Women of Derry against Raytheon),
Anja Meulenbelt (Activism for Democracy),
optreden van musicus/componist Harry de Wit (Intermediate Concert)

19 okt 20:00u, verslag

Malainin Mohamed Lakhal (The Struggle for Western Sahara),
Greta Berlin (The Gaza Freedom Flotilla),
Pierre Galand (The Russell Tribunal on Palestine).


Uitgelicht:
Vanavond spreekt o.a. Greta Berlin, organisator van Free Gaza Flotilla.
31 mei 2010 viel de Israëlische marine de Free Gaza Flotilla aan, een vloot van acht boten met 750 internationale vrijwilligers op weg naar Gaza. Doel van de vloot was de blokkade te doorbreken en meer dan 10.000 ton hulpgoederen aan de bevolking te leveren.

Verslag dag vijf,  19 oktober 2010:

De eerste spreker is Malainin Lakhal uit West Sahara.

Malainin Lakhal: De West Saharanen zijn een heel klein volk(ruim 400.000) met een nogal onbekende geschiedenis.

Van 1884 tot 1975 werden ze door Spanje geregeerd. Na het wegvallen van Franco werden ze door Marokko ingelijfd en op één hoop gegooid met Mauretanië. Tijdens de gewapende strijd door Polisario had het conflict enige zichtbaarheid maar nadat de wapens zijn ingeleverd  onder de belofte van het krijgen van een eigen staat is de claim op effectuering van de zelfbeschikking in de doofpot gegaan. West Sahara wordt als land erkend door alle Afrikaanse staten maar niet door het merendeel van de UN lidstaten. Er zit fosfaat in de grond en waarschijnlijk olie en gas. Er zijn rijke visgronden (die oa, afgegraasd worden door schepen uit Nederland o.a. Scheveningen). Marokko wil de grond maar niet de mensen. De reden dat wij bij ‘Gegoten Lood’ ook een vertegenwoordiger uit West Sahara hebben uitgenodigd is omdat wij sterk de indruk hebben dat de door Israël verworven kennis m.b.t. de omsingeling van Gaza onverkort wordt toegepast op de inwoners van West Sahara. Waar het Palestijnse conflict vooralsnog de media haalt is het totale radiostilte over de omsingeling van de kampen waar de Saharir in leven. Alleen in Spanje is er nog duidelijke berichtgeving en worden mensen opgevangen. In Marokko kan niet openlijk over deze politiek worden gesproken. Maar het ommuurde kamp met buiten de muren nog een zone bezaaid met landmijnen herbergt ruim 200.000 inwoners. Het kamp heeft politie, een eigen parlement en een goed draaiende sociale infrastructuur. Het is een goed georganiseerde samenleving, met scholen, culturele weken en een duidelijke plek voor de vrouw.

Malainin is voorzitter van de bond van journalisten uit West Sahara en in die functie laat hij ook de grote overeenkomsten zien tussen de belegering en ontwrichting van Gaza en de toepassing van deze tactiek op West Sahara.

Binnen de EU hebben zowel Israël als Marokko de status van “Bevoorrechte” Staat. Dit heeft voordelen maar ook plichten o.a. dat mensenrechten moeten worden gerespecteerd en dat een land b.v. geen politiek bedrijft waardoor Internationaal recht wordt geschonden. Beide verplichtingen worden door de staten met voeten getreden maar Europa spreekt deze staten daar niet op aan. Volgens Malainin een gemiste kans. Malainin bevestigd wat Ludo de Brabander en Leon Wecke eerder stelden n.l. dat Staten, Ngo’s en grote Internationale Organisaties zoals de VN zo groot, bureaucratisch en onderling afhankelijk zijn geworden dat kleine bevolkingsgroepen als Palestijnen, Sahrawi en vergelijkbare groepen niets te verwachten hebben van de internationale Gemeenschap. Erger nog dat de Internationale Gemeenschap meedoet aan onderdrukking en uitbuiting. Aan het einde van de koude oorlog heeft Kissinger zelfs Koning Hassan de tweede aangemoedigd om tot annexatie over te gaan. In Europa ligt de zaak gevoelig. Frankrijk zal Marokko altijd steunen en Spanje West Sahara. Er was in 1991 een onafhankelijk staat beloofd met als eis: “stoppen met de vrijheidsstrijd en het inleveren van de wapenen”. Helaas moeten we constateren dat het heel stil is geworden rond West Sahara, De mensen zijn omsingeld door muren en gordels van landmijnen. Levens komen niet tot bloei, rechten worden op alle niveaus geschonden zowel nationaal, internationaal als humanitair. Gezien de parallel met de Palestijnse zaak is het absoluut noodzakelijk dat de Internationale Gemeenschap deze kwestie op de kaart zet.

Pierre Galand, senator uit België, is niet alleen voorzitter van Europese actienetwerken voor West Sahara en Palestina, hij is ook initiatiefnemer voor het Russell Tribunal on Palestine (www.russelltribunalonpalestine.org). Voorts hield hij zich actief bezig met de kwestie Oost Timor dat inmiddels onafhankelijk van Indonesië is geworden.

Het Russell Tribunal is door Betrand Russell opgericht om de oorlogsmisdaden gepleegd tijdens de Vietnamoorlog te onderzoeken. Het speelde een belangrijke rol bij het aan de kaak stellen daarvan en droeg bij aan de aanzwellende kritiek op die oorlog.

De eerste sessie van het Russell Tribunal on Palestine vond plaats in Barcelona in maart 2010, en bestudeerde de vraag of  de relatie tussen Europese Unie en Israel laakbare dimensies heeft  in termen van het Internationaal Recht. De tweede sessie van het Tribunaal zal in november plaatsvinden in Londen en zal gewijd zijn aan de mogelijke medeplichtigheid van bedrijven aan de Israelische bezetting van Palestijns grondgebied. O.a.  zal het Nederlandse Pensioenfonds voor Zorg en Welzijn (PFZW) ter verantwoording worden geroepen wegens zijn investeringen in 27 bedrijven die actief zijn in de illegale nederzettingen. Pierre Galand houdt een brief op die gericht blijkt te zijn aan de voorzitter van het pensioenfonds Hans Alders waarin deze wordt uitgenodigd om bij het Tribunaal aanwezig te zijn en zich te verantwoorden.  De brief wordt met een plechtig gebaar overhandigd aan avondvoorzitter Sonja Zimmermann met verzoek deze aangetekend te verzenden.

Medewerkster Virginie Vanhaeverbeke vertelt over de juryleden voor de sessie in Londen:  Corrigan Maguire, John Dugard, Ronald Kasrils, Michael Mansfield, José Antonio Martin Pallin, Cynthia McKinney, Aminata Traoré en Alice Walker. Het Tribunaal zal zich verdiepen in bedrijven die diensten en infrastructuur leveren die steun verlenen aan de nederzettingen en de bezetting van Palestijns gebied. Ook banken die financiële diensten verlenen aan nederzettingen en nederzettingen-ondersteunende Israelische banken zullen onder de loep genomen worden. Voorts bedrijven die in nederzettingen zelf en industriële zones op de West Bank produceren, evenals Israelische bedrijven die vanuit die nederzettingen en industriële zones producten exporteren en tenslotte buitenlandse bedrijven die wapens en andere infrastructuur leveren  waardoor de kolonisatie en onderdrukking in stand blijft, evenals Israelische bedrijven die wapens en andere repressieve hardware of kennis exporteren. Het Tribunaal heeft veel geld nodig voor de Londense sessie en de twee daarna geplande sessies in Zuid Afrika en New York, en het publiek wordt aangespoord het Tribunaal financieel te steunen. 

Greta Berlin is organisator van de Gaza Freedom Movement (http://gazafreedommovement.org). De gedachte aan een vloot ontstond in 2006 toen Israel Gaza afsloot en Libanon aanviel. Het idee kwam van Michael Sheik, een activist uit Australië. “Als we hadden geweten dat het twee jaar zou duren en een miljoen dollar zou kosten om twee kleine vissersbootjes naar Gaza te laten gaan dan weet ik niet of we eraan zouden zijn begonnen”.  Maar in augustus en december 2008 zijn de boten vijf keer met succes de haven van Gaza binnengevaren en hebben ze er 130 mensen heen gebracht en 38 Palestijnen vandaan genomen die visa hadden om in het buitenland te gaan studeren. Het was een internationaal initiatief en er waren uit heel Europa parlementariërs aan boord. “Israel sprak wel dreigende taal, maar viel ons niet aan, uiteraard niet, want ze hadden niet het recht ons tegen te houden omdat we door internationale wateren naar Gaza voeren.” Sinds december 2008 is de vloot drie maal geramd terwijl deze artsen naar Gaza bracht om hulp te verlenen tijdens Israëls aanval op Gaza. Twee weken later werd de SPIRIT OF HUMANITY gedwongen terug te keren. Op 1 juli 2009 werden 21 passagiers gekidnapt en de boot gehijacked. “Toen realiseerden we ons dat we de volgende keer met meer boten en meer hotemetoten en journalisten moesten komen. Uiteindelijk gingen we in mei 2010 met zes boten en 650 opvarenden uit 42 landen op weg naar Gaza, het enige gebied ter wereld dat niet bij zijn eigen haven en wateren kan”. Wat er daarna gebeurde is alom bekend: op 31 mei werd de vloot overvallen, 9 passagiers kwamen om, en de meesten liepen verwondingen op. Nu vragen mensen ons: “Ga je nog een keer, zelfs na wat Israel het konvooi heeft aangedaan? “ Het antwoord is “ja, we gaan zeker weer, deze keer met 9 tot 12 boten uit Ierland, het VK, België, Italië, Zwitserland, Griekenland, Zweden en Noorwegen”. Greta Berlin hoopt dat Nederland samen met België een boot zal willen sturen. Tenslotte onderstreept ze dat de vloot NIET als doel heeft hulpgoederen te brengen. De bevolking wil geen hulp maar rechten. Het enige doel is de illegale blokkade van Gaza te breken. “We zullen net zo lang varen totdat de wereld wakker wordt en Israels laat stoppen met zijn oorlogsmisdaden tegen de burgers van Gaza!” 

Verslag Gegoten Lood, 18 okt

Sonja opende de week van de activisten met een verslag van de week waar kunst en wetenschap hebben geprobeerd aansluiting te vinden bij het denken, de functie en manieren waarop activisten zich manifesteren. Een zoektocht naar manieren om je stem te verzilveren en met kracht je mening over het voetlicht te krijgen in een snel veranderende wereld.

Voorafgaand aan de middag hadden Greta Berlin,Mohammed Yeslem, Yeela Raanan Anja Meulenbelt, Sonja Zimmermann  Naam van de Ierse? met elkaar kennisgemaakt via het uitwisselen van diverse films over de verschillende acties en situaties. Met name de situatie van de bevolking van West Sahara was schokkend en een eyeopener voor de aanwezigen.

Anja Meulenbelt  maakte een statement dat zij er van overtuigd is dat een nieuw woord uitgevonden moet worden voor een nieuwe manier van een volk overmeesteren. Ze geeft Gaza als voorbeeld. Je hebt een hele bevolkinsgroep1,6 miljoen mensen, in een gebied dat twee maal Tessel is, en je sluit ze af van de rest van de wereld. Behalve het totale isolement wordt de groep gedemoniseerd. Hierdoor zijn de regels van inleving, medemenselijkheid en verantwoording buiten spel gezet. Zo wordt een gemeenschap in de moraal van de ander “buiten”gesloten. En zijn de regels van medemenselijkheid niet meer van toepassing. De zorg voor de omsingelde gemeenschap laat je over aan de Internationale Gemeenschap. Je bezet het gebied immers niet! Volgens de conventie van Geneve is de bezetter immers verantwoordelijk voor het welbevinden van de bezette bevolking en haar territorium. Via een omweg wordt de Internationale Gemeenschap medeplichtig. De Bezetter wordt niet of nauwelijks op zijn verantwoording aangesproken. Dezelfde methode wordt toegepast op de bevolking van West Sahara.  Yeela Raanan Isrelische uit de Negev kwam met de boodschap dat de wetten in Israël niet gemaakt zijn om de wet te handhaven maar om moreel verwerpelijke tactieken uit te voeren in naam der wet. Zij toonde dit vooral aan door de wetten m.b.t. bouwvergunningen tegen het licht te houden. De Negev is aan de beurt. Israël wil dat land maar niet de bewoners. Het maken van een minderheid binnen een minderheid en die via een onmenselijke bureaucratie van wetten bewoners van een gebied het recht en de mogelijkheid ontzeggen “er te zijn”. De Bedoeïnen worden verjaagd en hun huizen en verblijfplaatsen systemisch vernietigd. Zij roept op tot verzet maar wijst er op dat dit verzet niet op een agressieve toon moet worden gevoerd maar juist liefdevol ten behoeve van een natie die als geheel de weg schijnt kwijt te zijn.

De Belgen Inez louwagie en Wouter de Clecq doen verslag van  hoe zij bij een reisbeurs in Brussel in El Al uniformen de bezoekers gratis vluchten aanboden naar ieder gewenst oord in de Wereld. De motivatie was dat El Al zo veel verdiend had met wapentransporten dat El Al graag wat wilde uitdelen aan de trouwe reiziger. Op de Beurs zijn er inderdaad mensen ingelopen. De actievoerders zijn gearresteerd en 36 uur in verzekerde bewaring gehouden in verband met een verhoor door de rechter commissaris.

De opzet van deze drie dagen is dat de diverse activisten ook van elkaar zouden leren, geïnspireerd raken en hun methoden kunnen aanscherpen. In het informele gedeelte aan het ontbijt in het Parkhotel en tijdens de avond maaltijden in de Besturing gebeurd dit ook.

Tekst: Ingrid Rollema

Sonja Zimmermann

Anja Meulenbelt

Anja Meulenbelt

Yeela Raanan

Yeela Raanan

Act Inez Lauwagie en Wouter de Clercq

Inez lauwagie & Wouter de Clercq

Inez Lauwagie

Today October 18th, 8pm

Inez Louwagie/Wouter de Clercq (Airmiles for El Al Passengers),
Yeela Raanan (The Bedouin Struggle for Recognition),
Anja Meulenbelt (The Threat of Peace).

Impressie 15 oktober

Özkan Gölpinar in gesprek met Nadette de Visser, Ayatollah Musa en Sophie Ernst

Gezeten op een oosters tapijt verlicht door een veelarmige kandelaar interviewt Özkan Gölpinar zijn drie sprekers. Zelf ooit correspondent voor de Volkskrant en Nadette de Visser, schrijfster van “Standplaats Jeruzalem”: “Het eerste slachtoffer van oorlog is de waarheid”. Tijdens haar verblijf in Jeruzalem verkaste ze van West naar Oost, “om haar perspectief in balans te brengen”. Nadette merkte dat ze wel feiten kon weergeven, maar niet verhaal erachter. Ze wilde juist verhalen verteller maar kon dat als journalist niet kwijt. Daarom zette ze de tentoonstelling “Object and Conflict”op, waarmee ze aan de hand van 16 dagelijkse objecten  16 verhalen kon neerzetten.  De tentoonstelling was te zien in Amsterdam, Tel AVIV, Amman en Duitsland.

Ayatollah Musa, van oorspong Afghaan uit de Hazara stam, opgegroeid in Rotterdam, accentloos Nederlands sprekend: “Objectiviteit is niet mogelijk! “ Hij ging als fotojournalist werken in Afghanistan, en kwam erachter dat de waarheid oneindig complex is. “De meeste journalisten brengen de Lonely Planet van 1974 mee en denken dat ze geinformeerd zijn over Afghanistan”.Om erachter te komen moest hij zich vele identiteiten aanmeten, en werd bijna vermoord. “Er zijn geen taliban. Waar is de homogeniteit van het dit land waar de geallieerden tegen zeggen te strijden?” Hij creëerde een fonds voor achtergeblevenen zonder mannelijke nabestaanden, en is bezig met het schrijven van een boek.

Sophie Ernst, blond, “gewitneusd”, ging naar Pakistan om te verkennen waar ze hoorde als kunstenaars, het was een zoektocht naar “belonging”.  Ze kwam tot de ontdekking dat het centrum van de kunst voor haar in Bombay zit. “In Nederland is de kunst heel persoonlijk, in Bombay is die een reactie op de directe omgeving en de politiek”. Met haar project “Home” probeert Sophie “de complexiteit te bereiken”. Ze interviewt ontheemden (uit de Partition War en vluchtelingen van de Nakba) over hun voormalige thuis. Dat maakt verhalen los. Het huis projecteert zich tot een maquette.

Alledrie geïnterviewden, de interviewer incluis, lijken de werkelijkheid beter kwijt te kunnen in de kunst dan in de journalistiek. Zouden ze niet beter een

visie op de toekomst kunnen neerleggen? Artikelen met visies op Nederland?

Nadette: het gaat niet om het verleden maar om hoe je ermee omgaat. Je persoonlijke geschiedenis is een verrijking.

Ayatollah: “Mijn geschiedenis is vernietigd! Je weet pas waar je naartoe wilt als je weet waar je vandaan komt. Ik probeer bij te dragen aan mijn eigen geschiedenis”. Hij sluit af met het gedicht van Willem Kloos dat hem zeer na aan het hart ligt, het Sonnet V “Ik ben een God in het diepst van mijn gedachten”:

Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten/En zit in 't binnenst van mijn ziel ten troon Over mij zelf en 't al, naar rijksgeboôn/Van eigen strijd en zege, uit eigen krachten.

En als een heir van donkerwilde machten /Joelt aan mij op en valt terug, gevloôn Voor 't heffen van mijn hand en heldere kroon/Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten

—En tóch, zo eindloos smacht ik soms om rond /Úw overdierb're leên den arm te slaan

En, luid uitsnikkende, met al mijn gloed /En trots en kalme glorie te vergaan

Op úwe lippen in een wilden vloed /Van kussen, waar 'k niet langer woorden vond.

Tekst Sonja Zimmermann

Özkan Gölpinar

Ayatollah Musa

Nadette de Visser

Sophie Ernst

Componist/muzikant Harry de Wit op 20 oktober in Gegoten Lood

Helaas is het optreden van musicus/componist Theo Loevendie, dat gepland stond op 20 okt., komen te vervallen.

Maar..........   componist Harry de Wit zal zijn plek opvullen met een fantastisch optreden (Intermediate Concert). 


Harry de Wit is componist, autodidact en voormalig popmusicus en heeft een internationale reputatie op het gebied van improviseren, componeren, uitvoeren en het ontwerpen van elektro-akoestische instrumenten. Hij maakte composities voor vele theater- dans-, film- en televisieproducties.


Harry de Wit in het TV-programma Vrije Geluiden

De Gazamonologen, zondag 17 okt van 15:00u-18:00u in Utrecht

De Gazamonologen is onderdeel van het wereldwijde project The Gaza Monologues, een initiatief van organisatie Ashtar Theatre in Palestina. Op 17 oktober 2010 zullen de monologen in meer dan 30 landen vertolkt gaan worden.

In 2009 is Ashtar Theatre in samenwerking met Unicef begonnen met het geven van drama trainingen aan Palestijnse jongeren die wonen in de Gazastrook. De jongeren hebben daarnaast schrijflessen gevolgd, waarna zij 33 monologen
geschreven hebben over hun leven, dromen, angsten en hun ervaring met geweld in de Gazastrook. Het doel van dit project is empowerment van de jongeren en internationale aandacht voor de mensen in Gaza.

“The importance of this project is in the fact that the young people need friendships and forms to express their emotions and frustrations. It will also provide them with a sense of community and support among themselves. Their presence in such a project breaks the fatal life circumstances and stagnation present in Gaza… sometimes even just going out of the house is a big deal… I believe that for people in Gaza this is a good step because they need their stories to be heard around the world… “

Ali Abu Yassine, Ashtar Theatre trainer in Gaza.

In Nederland vindt het project plaats op initiatief van Sara ter Beeke en Hanneke van Grootveld. Zij hebben 12 regisseurs en 15 spelers bereid gevonden een bijdrage te leveren aan dit bijzondere project. Elke regisseur heeft daarbij gezocht naar zijn eigen artistieke vorm binnen de monoloog.

Naast de uitvoering van de monologen zal Merlijn Twaalfhoven, die Israël en de West Bank bezocht, een korte lezing verzorgen over de persoonlijke dilemma's die ontstaan als je als kunstenaar van buiten iets met het conflict wilt doen.

|Aanvang: 15.00|Locatie: De Kargadoor, Oudegracht 36, Utrecht|Entree: gratis|Aanmelden via: gazamonologen@gmail.com|
Info: http://gazamonologen.wordpress.com/

Verslag van dag 2 Gegoten Lood, 13 okt

Over het discours van de oorlog, de smeerlapperij van de oorlog en zijn recreatieve waarde, de fascinatie voor de dood, en de bepalendheid van beelden in ons beperkte denkraam. Drie sprekers houden het publiek de spiegel voor.

Felix Villanueva, samensteller van de avond,  heet het publiek welkom op de toneelset van Gegoten Lood. Gegoten Lood overstijgt de autonome status van een kunstwerk, en is uit noodzaak geboren, houdt hij het publiek voor. Het project wil een bijdrage leveren aan het denken over wat een goede maatschappij en een goed leven is. Het is noodzakelijk te blijven geloven in een beschaafde wereld, waarin geweld is uitgebannen.

Erwin Jans (dramaturg): Oorlog is een fysiek fenomeen, maar tegelijkertijd cultureel en symbolisch. Oorlog houdt ook “discursieve oorlog” in, die vaak langer duurt dan het gewapende conflict zelf. De “Koude oorlog”hield reële oorlog buiten de grens. Sinds “Nine Eleven” is er een spectaculaire terugkeer van oorlog en globalisering ervan. Men ging op zoek naar een nieuwe woordenschat, en vele nieuwe oorlogssites ontstonden. Het is ongemakkelijk oorlog als cultureel fenomeen te bestuderen. Je moet je met de “smeerlapperij van de oorlog” engageren, je vuil maken. Aan de oorlogen van de 21e eeuw komt geen mens te pas, en ze verteren het sociale. De machtsstructuur van de 21e eeuw  wil weinig over de oorlog kwijt: “Move on, there is nothing to see here”. Maar tegelijkertijd is oorlog is pornografisch, we worden gevoed met  afschuwelijke beelden waarvan we genieten, en er alsmaar weer naar kijken. Zijn we zonder weerstand tegen de beelden die over ons uitgestort worden? Helaas, “naarmate de politiek esthetiseert, anesthetiseert de beleving.”

Cornel Bierens, wijzend naar het kunstwerk van Ingrid Rollema: “Door de informatiemaatschappij is dit allemaal déjà vu, het brengt geen schok teweeg”. In de jaren 60/70 was dat anders, en er was een levendig protestklimaat dat nu niet meer bestaat. Het einde van de Vietnamooorlog is bespoedigd door de intensiteit van het protest. Toch heeft de protestbeweging  op de lange termijn niets geholpen. In zekere zin is de oorlog under cover gegaan, een soort computerspel geworden, en we spelen het gewoon mee, zie de “Universal Soldier” in het lied van Buffy St Marie

He's the universal soldier and he really is to blame 

His orders come from far away no more 

They come from him, and you, and me 

And brother, can't you see

This is not the way to put an end to war.

Bierens: “Het idee dat de individuele soldaat gewoon moet ophouden heeft niets geholpen”. Dit brengt hem tot bespiegelingen over de dood. Die raakte als maatschappelijk verschijnsel steeds meer uit beeld, gaat weg uit het maatschappelijke leven. Moeten we dat zien als “een verschrikking”, of juist als teken van “rijpheid van onze cultuur”? Er blijft een fascinatie voor de dood bestaan. Bierens: “Er zijn twee manieren om ermee om te gaan, of je gaat in het leger, of je wordt kunstenaar”. Carvaggio bracht grote kunst voort dank zij zijn confrontatie met de dood. De kunsten zijn nog de enige plek waar de dood uitgesteld kan worden. Hoe kun je de dood kennen? Bierens eindigt zijn presentatie met het declamren van 3 gedachten, waaronder “The anniversary of my death” en Remco Campert’s “Poésie”.

Léon Wecke weet het publiek uit de anesthesie en  berusting te helpen die de vorige twee sprekers hebben opgeroepen. Hij houdt ons voor dat de mens weinig voorstelt (bestaat voor 80% uit water), maar wel overal een oordeel over moet hebben. Mensen zijn net bureaucraten die werken met geprefabriceerde plaatjes. Maar het beeld dat we krijgen is onvolledig en vertekend. En is bovendien cultureel bepaald. Het beeld dat we krijgen is autistisch en leidt tot tunnelvisie.  In essentie bestaat een conflict uit “onverenigbare belangen” die leiden tot polarisatie. Het recht van de sterkste wordt gehanteerd. “Vredesproces”? Dat bestaat niet! De primaire oorzaken van het merendeel der conflicten liggen in politieke en economische omstandigheden, en niet in religie en etniciteit. Vergeleken met terrorisme zijn honger en ziekte veel belangrijker doodsoorzaken. Maar de politiek mobiliseert nou eenmaal graag langs de breuklijnen van de samenleving.

Er bestaat zoiets als staatsterrorisme, en er is een bloeiende anti-terrorisme-industrie die zoveel rapporten produceert dat niemand ze kan lezen. En het gevoel van bedreiging leidt tot saamhorigheid. George W. Bush werd met moeite president, maar werd  echt populair na nine-eleven. Beelden bepalen in hoge mate ons gedrag. We vinden Duitsers “gründlich”en menen dit overal in te herkennen. Ook Wecke verwijst naar het functioneren van de Navo na de val van de muur. De Navo had kunnen overwegen om af te slanken of zich zelf op te heffen maar de organisatie veranderde niet. Wecke geeft aan dat de bureaucratie een eigen leven leidt wanneer hij zegt dat we “materieel aanschaffen, daar personeel bij zoeken, en vervolgens een conflict om ze te kunnen gebruiken”. De zgn “legitimatie”bestaat uit halve waarheden en hele leugens. Oorlog heeft een hoge recreatieve functie, we kunnen geen genoeg krijgen van de beelden. De democratie, dat is een oligarchie die beslissingen voor ons allen neemt.

Felix Villanueva:  De toon is gezet voor een structureel vervolg voor Gegoten Lood, om de strijd aan te binden tegen de onverschilligheid!

Verslag: Sonja Zimmermann

foto: Karin van der Heijden

Felix Villanueva                                  foto: Karin van der Heijden

Ingrid Rollema   foto: Karin van der Heijden

Erwin Jans                                           foto: Karin van der Heijden

Cornel Bierens        foto: Karin van der Heijden

Leon Wecke          foto: Karin van der Heijden

Programma woensdagavond 13 oktober (vanavond) om 20.00 uur

Sprekers
Cornel Bierens (De Soldaat, de kunstenaar de ziel en de dood - alles poëtisch),
Erwin Jans (The Art of War),
Leon Wecke (Beeld en Werkelijkheid).

Samenstelling: Felix Villanueva

Randprogramma Gegoten Lood, Maandag 18 oktober 14–16u Filmmiddag

1. Blockade Busters... Breaking the Siege of Gaza (30 minuten)

Een compilatie van filmbeelden van diverse vaarten naar Gaza. Tijdens de laatste vaart werd de vrijheidsvloot overvallen. Daarbij kwamen negen Turkse opvarenden om het leven. De beelden zullen worden ingeleid door Greta Berlin, coördinator van de Free Gaza Movement. De Free Gaza Movement streeft ernaar de blokkade van Gaza te doorbreken. De Gazastrook is al meer dan drie jaar van de buitenwereld afgesloten. 

2. Destiny Hills (60 minuten)

Na vrijlating uit gevangenschap keert Mohammad terug naar zijn stam in de “Goral heuvels”(Destiny Hills) en probeert een echt huis voor zijn kinderen te bouwen. Hij woont in een door Israel zogenaamd “niet-erkend” dorp, en de  Israelische regering is begonnen de huizen te slopen.

De film wordt ingeleid door Yeela Raanan, medewerkster van de Regional Council for Unrecognized Villages. Yeela Raanan is ook bestuurslid van ICAHD (Israeli Council Against House Demolition)

TITLE: Destiny Hills
YEAR: 2009
DIR/PROD: Leeor Kaufman / Claudia Levin
COUNTRY: Israel
LANGUAGE: Arabic and Hebrew with English ST
SOURCE: Claudius Films, Tel Aviv Claudius Films Claudia Levin Shapira Tzvi 11 A Tel Aviv 64358, Israel Tel.: 972-52-238-5334 


Tijd: 14:00u-16:00u
Locatie: De Vrije Academie Den Haag,  Paviljoensgracht 20/24 

October 16th: Yeela Raanan at the Unrecognized exhibition (Melkweg Gallery, Amsterdam)

Saturday the 16th 17:00 gallery tour with Dr. Yeela Raanan, about the new governmental plan for the unrecognized villages, the "Praver Plan", which includes the erasure of about 20 of the 45 unrecognized villages; and what can be done to help stop this.

Dr Raanan is a resident of the Negev, and active in pursuing the rights of the residents of the unrecognized villages. She has been working with the Regional Council for the Unrecognized Villages, and the Negev Coexistence Forum. Adjunct professor at SapirCollege, Public Policy and Administration. 

Project Gegoten Lood krijgt vliegende start

De werkplaats die Ingrid Rollema's atelier was is voor Gegoten Lood omgetoverd tot een theater van leven en dood. We zien 1417 schimmen van de doden uit Gaza zweven tussen hemel en aarde. Het Gaza strandhotel, dat platgebombardeerd werd nog vóór het open kon gaan. En de luguber schitterende rode stip in het vizier van een gevechtspiloot, op het punt om veronderstelde terroristen in Bagdad onder vuur te nemen. "Look at those dead bastards", "Nice". In de lucht hangt een raket. Voorts staan er drie immense tronen van piepschuim, maar niemand zit erop. Waarvoor zijn zij het metafoor? De holheid van de macht? De onzichtbaarheid van God? Het onwennige publiek loopt vol spanning heen en weer tussen Ingrid's creatie van het leven tussen hemel en aarde. Over dat leven zal nu ook nog gesproken worden, en wat staat ons te wachten?

De kunstenares Ingrid Rollema neemt plaats onder de 1417 schimmen en vertelt dat ze hen met dit project wilde laten terugkeren naar de aarde. Hoe ze op televisie keek door het vizier van de gevechtspiloot en de woorden "Look at those dead bastards", "Nice" hoorde uitspreken. Ze ging gelijk op zoek naar een werkplaats, vond binnen drie uur het atelier in de Saturnusstraat en ging aan de slag met Gegoten Lood. Ze verkocht haar auto om het project te financieren.

"Ethiek", zegt Ingrid, "lijkt alleen van toepassing te zijn op mijn eigen groep, en niet op de anderen". Het zien van materie brengt gedachten voort, ideeën, maar "anderen moeten ze maar uitvoeren". Activisten, dat zijn mensen die wèl de schouders eronder zetten. Dan, over Hamlet, "hij was eigenlijk ook een klootzak die niet in actie kwam". "Gegoten Lood" kan de geschiedenis van je eigen toekomst zijn.

Ludo De Brabander, wetenschapper, activist en publicist: Volgens de conflictbarometer zou het aantal conflicten op de wereld zijn afgenomen, er zijn er "nog maar" acht, maar, houdt de Brabander ons voor: "er zijn veel vergeten conflicten, onder andere veroorzaakt door armoede en sociale kloof, en we doen er weinig aan om er iets aan te veranderen". Hij vertelt over de NAVO-top a.s. november, die een nieuw strategisch concept zal bespreken waarin alles tot het domein van defensie wordt gerekend. Interventies horen tot defensie, de conventionele en nucleaire militaire wereld wordt gedefinieerd in het kader van "dreigingen". Waar het om draait is het verdedigen van de oude rijken, de orde van de pijpleidingen. Internationale relaties worden ingegeven door "belangen". De rol van de VN wordt uitgehold. Mensenrechten en Internationaal Recht worden ervaren als hinderpalen voor het internationale beleid. Een voorbeeld is Israel. "Israel is ons vliegdekschip in de barbarij". Het zgn Vredesproces is een opgelegde deal.Obama zal altijd Israel verdedigen. De EU is nog erger, want het EU beleid is overgoten met niet meer dan een sausje van internationaal recht. De Brabander: "Maar je kan niet zomaar met militaire arrogantie een land binnenvallen, het gaat om de soevereiniteit van een volk!" En dan, het thema van gegoten Lood oppakkend: "Toch is de wereld maakbaar. De VS en de EU zijn niet almachtig. We bewegen naar een multipolaire wereld. En wij burgers, laten wij dit allemaal maar gaan? Politiek is niet het monopoplie van de regerende klasse. Er zijn kleine overwinningen te behalen. Zoals het verbod op clusterwapens, het massale protest tegen de invasie van Irak. Internationale solidariteit is broodnodig, het is vaak het enige dat een volk hoop geeft. Dit zegt ook de Palestijnse slogan: "To resist is to exist!".

Stef Aupers, cultuursocioloog, neemt plaats voor het vizier van de gevechtspiloot. Hij doet onderzoek naar "Games", zijn er  parallellen met oorlog? Hoe zit met de moraal, het moreel bewustzijn wanneer je al gamend iemand neerschiet? Aupers: "Moraal is situationeel, en komt tot bloei in face to face interacties, waarbij je verantwoordelijkheid kunt nemen voor de ander. Bij afwezigheid van face to face contact verdwijnt dit". Afstand is van levensbelang voor het leger, evenals bureaucratie. De Holocaust kon slagen dank zij bureaucratisering van de oorlog, het is niet meer duidelijk waar je verantwoordelijk voor bent. Eichmann was een echte bureaucraat die ervoor zorgde dat de treinen reden. Hannah Arend zei: "Het kwaad is het normale". Terug naar de games: die maken jongeren niet slechter of a-socialer. "Bonding" kan het resultaat zijn van samen gamen. Er is geen directe relatie tussen games en geweld. Misschien houdt het schieten tijdens gamen iemand wel af van agressie in het echte leven. Toch worden games wel ingezet in het leger, en als training gebruikt in reactiesnelheid. Het leger recruteert sterke gamers: Come and shoot here! Leidt gamen er misschien toe dat gevechtspiloten sneller tot schieten komen? En gevechtssituaties stereotyperen?

Peter Depelchin en het MARSYAS-Collectief spelen tot slot "Djahilia", een compositie die een buitenaardse sfeer oproept en waarin het publiek als slotakkoord wordt uitgenodigd te participeren  als gehoorzame schimmen in een van bovenaf gedicteerd spel.

Een avond met een rijk aanbod voor oog en oor, en veel stof tot nadenken.

Geschreven door: Sonja Zimmermann

Stef Aupers     

Ingrid Rollema

Ludo De Brabander

Peter Depelchin met het MARSYAS-Collectief in de grote hal

Piepgordijn

Today Gegoten Lood starts!

Tonight Gegoten Lood starts at 8pm:


Ludo De Brabander (Kapitalisme is Oorlog)
Stef Aupers (Oorlogsspel)
Peter Depelchin+MARSYAS-Collectief (Djahilia)
Ingrid Rollema (Hoezo een Geweten?)

Samenstelling: Ingrid Rollema

exhibition Unrecognized/ Tal Adler

TAL ADLER  Melkweg Gallery Amsterdam

                                    Thu 7 - Sun 31 Oct 2010

The Bedouin are the native Arab inhabitants of the Negev desert. They make up ten percent of the Arab/Palestinian population of Israel, and are one of the most disempowered groups within Israeli society, as well as one of the most discriminated against. Most of the Bedouin lost their land with the foundation of the state of Israel in 1948, and live as refugees in Egypt, Jordan, Gaza and the West Bank. The Bedouin who remained within the borders of Israel have been relocated to a concentrated area in the Negev. The Bedouin citizens of Israel now amount to 180,000, half of them reside in seven townships established by the state. The other half inhabit 36 villages that are officially not recognized by the Israeli authorities. These unrecognized villages do not appear on official maps; they have no water and electricity infrastructure, no roads, and no sewage systems. In addition to that, the inhabitants of the unrecognized villages are under a constant threat of house demolitions. The most recent demolition of houses took place in July. At the order of the Israeli authorities al 35 houses of the village al-Arakib were completely demolished. As a result, some 400 people  now find themselves without a home.

In order to bring more public attention to the villages and their struggle for recognition, the Israeli photographer Tal Adler, in collaboration with ‘Regional Council for the Unrecognized Villages’ and individual representatives from the Bedouin community in the Negev, created a project that portrays each village through a single story and a photograph. The choice of the story to be told and what picture should accompany it, was made jointly by the person in the photo and Adler himself, in a process that took over two years.

Tal Adler was born in Jerusalem, and currently lives and works in Vienna. Adler is an artist, activist, curator and lecturer. In his artistic work he employs methodologies of academic and journalistic research and of creative social-political activism. Adler studied in various art institutions, including the post-graduate program in Bezalel Academy for Art in Jerusalem and is holding a Magister in Fine Arts from the Academy of Fine Art in Vienna, Austria.

The “Unrecognized” project has been presented at a variety of venues in Israel, Europe and the USA, in the intention to mobilize the international community to contribute to the process of change in Israel.

gate48 is the initiator and co-organizer of this exhibition.

More info: www.melkweg.nl