Özkan Gölpinar in gesprek met Nadette de Visser, Ayatollah Musa en Sophie Ernst
Gezeten op een oosters tapijt verlicht door een veelarmige kandelaar interviewt Özkan Gölpinar zijn drie sprekers. Zelf ooit correspondent voor de Volkskrant en Nadette de Visser, schrijfster van “Standplaats Jeruzalem”: “Het eerste slachtoffer van oorlog is de waarheid”. Tijdens haar verblijf in Jeruzalem verkaste ze van West naar Oost, “om haar perspectief in balans te brengen”. Nadette merkte dat ze wel feiten kon weergeven, maar niet verhaal erachter. Ze wilde juist verhalen verteller maar kon dat als journalist niet kwijt. Daarom zette ze de tentoonstelling “Object and Conflict”op, waarmee ze aan de hand van 16 dagelijkse objecten 16 verhalen kon neerzetten. De tentoonstelling was te zien in Amsterdam, Tel AVIV, Amman en Duitsland.
Ayatollah Musa, van oorspong Afghaan uit de Hazara stam, opgegroeid in Rotterdam, accentloos Nederlands sprekend: “Objectiviteit is niet mogelijk! “ Hij ging als fotojournalist werken in Afghanistan, en kwam erachter dat de waarheid oneindig complex is. “De meeste journalisten brengen de Lonely Planet van 1974 mee en denken dat ze geinformeerd zijn over Afghanistan”.Om erachter te komen moest hij zich vele identiteiten aanmeten, en werd bijna vermoord. “Er zijn geen taliban. Waar is de homogeniteit van het dit land waar de geallieerden tegen zeggen te strijden?” Hij creëerde een fonds voor achtergeblevenen zonder mannelijke nabestaanden, en is bezig met het schrijven van een boek.
Sophie Ernst, blond, “gewitneusd”, ging naar Pakistan om te verkennen waar ze hoorde als kunstenaars, het was een zoektocht naar “belonging”. Ze kwam tot de ontdekking dat het centrum van de kunst voor haar in Bombay zit. “In Nederland is de kunst heel persoonlijk, in Bombay is die een reactie op de directe omgeving en de politiek”. Met haar project “Home” probeert Sophie “de complexiteit te bereiken”. Ze interviewt ontheemden (uit de Partition War en vluchtelingen van de Nakba) over hun voormalige thuis. Dat maakt verhalen los. Het huis projecteert zich tot een maquette.
Alledrie geïnterviewden, de interviewer incluis, lijken de werkelijkheid beter kwijt te kunnen in de kunst dan in de journalistiek. Zouden ze niet beter een
visie op de toekomst kunnen neerleggen? Artikelen met visies op Nederland?
Nadette: het gaat niet om het verleden maar om hoe je ermee omgaat. Je persoonlijke geschiedenis is een verrijking.
Ayatollah: “Mijn geschiedenis is vernietigd! Je weet pas waar je naartoe wilt als je weet waar je vandaan komt. Ik probeer bij te dragen aan mijn eigen geschiedenis”. Hij sluit af met het gedicht van Willem Kloos dat hem zeer na aan het hart ligt, het Sonnet V “Ik ben een God in het diepst van mijn gedachten”:
Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten/En zit in 't binnenst van mijn ziel ten troon Over mij zelf en 't al, naar rijksgeboôn/Van eigen strijd en zege, uit eigen krachten.
En als een heir van donkerwilde machten /Joelt aan mij op en valt terug, gevloôn Voor 't heffen van mijn hand en heldere kroon/Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten
—En tóch, zo eindloos smacht ik soms om rond /Úw overdierb're leên den arm te slaan
En, luid uitsnikkende, met al mijn gloed /En trots en kalme glorie te vergaan
Op úwe lippen in een wilden vloed /Van kussen, waar 'k niet langer woorden vond.
Tekst Sonja Zimmermann
 |
| Özkan Gölpinar |
 |
| Ayatollah Musa |
 |
| Nadette de Visser |
 |
| Sophie Ernst |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten